De interventies die Haussmann tussen 1853 en 1870 in het centrum van Parijs doorvoerde, maakten op zijn tijdgenoten een diepe indruk. Wagenaar laat zien hoe deze adoratie in Brussel, Boedapest en Rome werd omgezet in de iconografie van de moderne hoofdstad. Hij besteed ook aandacht aan de gevallen die wel wilden navolgen, maar waar er weinig van terecht kwam, zoals in Londen en Amsterdam. Hij zoekt hier een verklaring voor. Tot slot wordt aandacht besteed aan de koloniale hoofdsteden Bandoeng en New Delhi, die duidelijk maken dat ook Britten en Nederlanders de vormentaal van het monumentale stadslandschap uitstekend beheersten.