Geschiedenis van negentiende-eeuwse Vlaamse letterheren als Jan Frans Willems, Hendrik Conscience en Ferdinand Augustijn Snellaert. Behalve minnaars van de schone letteren waren zij voorstanders van een tweetalig België. Na de Belgische revolutie van 1830 was België een eentalig Frans land geworden. België, oordeelden de letterheren, was daarom geen ware natiestaat. De staat moest twee volkeren vertegenwoordigen in een tweetalige politiek. De letterheren stichtten literaire genootschappen, die fungeerden als laboratoria van de natie. Daar werd nagedacht over de culturele én politieke strategieën om het algemeen belang te realiseren. In de genootschappen werd de Belgische identiteit gedefinieerd en om die reden vormden zij de kern van de natie. Vele kwesties zorgden voor verdeeldheid. Welke literatuur versterkte de natie? Konden politieke methoden worden gebruikt om die natie te versterken, en zo ja, welke? Generatieconflicten en persoonlijke vetes maken de laboratoria tot uiterst boeiende omgevingen om het proces van nationale identiteitsvorming te bestuderen. Bewerkte versie van het proefschrift waarmee Draye in 2007 promoveerde tot doctor in de geschiedenis aan de KU Leuven. Bespreking van Janneke Weijermars in: Boekman.22(2010)82(voorjaar.114-115).