Onderzoek naar de wijze waarop kunsthistorici hun stempel hebben gedrukt op de Nederlandse kunstkritiek, die lang werd bepaald door selfmade critici. Tegen vooroordelen in, als zouden wetenschap en kritiek onverenigbaar zijn, eisten academici als Carel Blotkamp en Rudi Fuchs vanaf halverwege de jaren zestig van de twintigste eeuw met rake observaties en goed beargumenteerde teksten over de baanbrekende avant-gardekunst van die dagen zelfbewust een plek op in het genre. Jongere kunsthistorisch gevormde critici als Bert Jansen en Paul Groot, en later Sven Lütticken en Camiel van Winkel, werkten zeer uiteenlopende richtingen uit, van puntige recensies in dag- en opiniebladen tot academische essayistiek in vaktijdschriften. Aan de hand van beschouwingen over veelbesproken tentoonstellingen als Op Losse Schroeven, Sonsbeek 93 en kunstenaars als Barnett Newman, Andy Warhol, Jeff Koons, Luc Tuymans en Tino Sehgal brengt de auteur in kaart wat de art historical turn voor de Nederlandse kunstkritiek heeft betekend. Recensie door Carel Peeters in Vrij Nederland, 30-3-2016