De zesentwintigste Bert van Selm-lezing belicht de rol die de literatuur in de periode 1885-1925 speelde bij het medisch, juridisch en maatschappelijk op de kaart zetten van de homoseksueel als iemand met een specifieke, herkenbare identiteit. De lezing gaat met name in op de wisselwerking tussen medisch onderzoek en literatuur. Homoseksuelen die het verhaal van hun leven vertelden, maakten gebruik van technieken die ze kenden uit hun eigen romanlectuur. Hun werk werd door artsen als bron gebruikt. Romanschrijvers maakten voor hun beeld van het verschijnsel homoseksualiteit op hun beurt weer gebruik van medische handboeken. De lezing laat dan ook zien dat literatuur mede onze blik op de werkelijkheid bepaalt en daarmee een bijdrage levert aan het tot stand komen van nieuwe wetenschappelijke kennis